560. Prawda o zmroku

Dlaczego się smucisz, duszo moja,

i czemu podnosisz lament?

(Ps 43, 5)

Słońce niechętnie wygląda zza chmur,
jakby oślepione światłem

moim światłem

Nie straszna mi noc,
oczy widzą nawet po zmroku.
Czas, gdy dla świata staję się niewidoczna
od zmierzchu do świtu
samowolna

tylko w ciemności dostrzegam najwięcej

Zapadam w sen,
póki światło zasłania mi prawdę,
póki w uszach grają jedynie słowa,
bez melodii utwór,
historia wyssana z palca
okraszona bezpiecznym milczeniem.

Dlaczego się smucisz, duszo moja,

i czemu podnosisz lament? 

Kiedyś zapadnie wieczna noc,

a twoje oczy widzieć będą 

bez zaślepienia,

twoje usta czuć będą

bez zniesmaczenia,

twoje ciało nie spłonie

od przegrzania.

Dlaczego się smucisz, duszo moja,

skoro nie straszna ci tajemnica?

Jako jedyna poznasz prawdę,

gdy świat pogrążony będzie we śnie

i śnić będzie 

o tym, jak bezpiecznie jest za dnia,

jak pięknie brzmią kłamstwa,

jak przyjemne w dotyku,

prześwietlone,

chętne do życia.

Straszna im noc,
oczy nie widzą po zmroku.
A to czas, gdy dla świata staję się niewidoczna
od zmierzchu do świtu
samowolna