Jestem tylko człowiekiem.
Zbiorem organów pod przykrywką piękna.
Feniksem z popiołu,
Jak narodziłam się, tak też umrę będąc prochem.
Jestem tylko początkiem i końcem,
Cząstka wyłącznie wykracza poza te granice.
Istnieje w mojej wierze,
Jako wyznacznik człowieczeństwa,
Wyznacznik wyższości nad wszechobecnym.
Jestem tylko stworzeniem.
Wolnym będąc, uwikłanym w zniewolenie.
Wyróżnionym ze względu na ułomności.
Działającym na niekorzyść.
Zanim zrzucisz na mnie nieudolność życia,
Wspomnij na blizny,
Niczym wizytówki na twojej twarzy.
Podpowiedzą, kim jesteś.
Choć w zagubieniu wierzysz w ukrytą pod obliczem osobę,
Płaczesz, widząc w jaki sposób uzewnętrznia się,
Jak najgłębsze nawet pozostawia znamiona.
Zanim pożałujesz słów obrazy,
Czynów, co pozostawiły te ślady.
Rozważ, że uwikłani w to jesteśmy razem.
Przecież jestem tylko człowiekiem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz